«شهرِ خالی»/ حسین منزوی

 

«شهرِ خالی»/ حسین منزوی

این‌سان که می‌خورد نفسم در گلو گره
این‌سان که می‌دهد همه جا بوی نیستی
بی آنکه خوب و بد، خبری از تو بشنوم
احساس می‌کنم که تو در شهر نیستی

مردم، گرفته و نگران و پریده رنگ
هریک بسان جویِ روان گشته‌ی غمی
وآنگه به هم رسیده و ادغام می‌شوند
رود غمی به جانب دریای ماتمی

اما تو نیستی و در این پرسه، بی تو من
جویی غریب و خسته و تنها و تک‌رو ‌اَم
دریای من تویی و در این جستجوی کور
سرگشته در هوای تو، گمگشته می‌دوم

دریای من! کجات بجویم؟ که هرطرف 
مرداب گونه‌ای است نهان در مسیر من
کی می‌شود نشان تو -مرغابیان تو- 
چونان طلایه‌ی تو عیان در مسیر من
                                                دکلمه این شعر را از اینجا بشنوید
در کانال تلگرام نیک‌شاد عضو شوید

«تو همانی که دلم لک زده لبخندش را»/ کاظم بهمنی

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد 
غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
از رقیبان کمین کرده عقب می ماند
هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را
مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر
هر که تعریف کند خواب خوشایندش را
مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد
مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو
به تو اصرار نکرده است فرایندش را
قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را
حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید 
بفرستند رفیقان به تو این بندش را: 
منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر
لای موهای تو گم کرد خداوندش را
                                                 دکلمه این شعر را از اینجا بشنوید
در کانال تلگرام نیک‌شاد عضو شوید

فراموشی/ فاطمه کریم زداه & سیاوش اکبریان

 

🔹«فراموشش کن»/ فاطمه کریم‌زاده

به دلم گفته‌ام ای ساده! فراموشش کن
تا کجا چشم بر این جاده؟ فراموشش کن
دست بردار از او، خاطره‌بازی کافی است
فرض کن گل نفرستاده، فراموشش کن
آن نگاهی که دم آخر از او جا مانده
پیش او برده و پس داده، فراموشش کن    
مردمان ِنگهش قله‌نشینند هنوز
دل که در دره نیفتاده، فراموشش کن
گفتم این تکه غزل را بفرستم نزدت
دل ولی گفت "نشو ساده فراموشش کن"
به شما بر نخورد حال غزل بود و گذشت
اتفاقی‌ست که افتاده، فراموشش کن

🔹«فراموش شدم»

اتفاقی‌ست که افتاده، فراموش شدم
بی کلنجار و چه ساده، فراموش شدم
خاطراتم همه در روزن شب گُم شد و مُرد
گوییا گل نفرستاده! فراموش شدم
یک نگه، مانده‌ی آن چشم به راهی‌ها بود؟
آمده پیشم و پس داده، فراموش شدم
مردم ِ چشم من، البرز‌ نشینند، هنوز
آن دماوند که در دره نیفتاده، فراموش شدم
چه بخواهی چه نخواهی غزلت را خواندم
هی به آن سنگ نگو ساده فراموش شدم
وای از این حال ِ غزل، سخت دلم را آزرد
اتفاقی‌ست که افتاده، فراموش شدم

 سیاوش اکبریان 
ششم فروردین 1393

                                                  دکلمه این شعر را از اینجا بشنوید
در کانال تلگرام نیک‌شاد عضو شوید

«جنگل‌آشوب»/ حامد عسکری

ای لب تو قبله‌ی زنبورهای سومنات
خنده‌ات اعجاز شهناز است در کرد بیات
مطلع یک مثنویِ هفت مَن زیبایی‌ات
ابروانت، فاعلاتن، فاعلاتن، فاعلات
من انار و حافظ آوردم، تو هم چایی بریز
آی می‌چسبد شب یلدا هل و چایی نبات
جنگل‌آشوب من ای آهوی کوهستان شعر
این گوزن پیر را بیچاره کرده خنده‌هات
می‌رود، بو می‌کشد، شلیک، مرغی می‌پرد
گردنش خم می‌شود، آرام می‌افتد به پات
گرده‌اش می‌سوزد و پلکش که سنگین می‌شود
می‌کشد آهی، که آهو... جان جنگل به فدات
سروها قد می‌کشند از داغی خون گوزن
عشق قل قل می‌زند از چشمه‌ها و بعد، کات:
پوستش را پوستین کرده زنی در نخجوان
شاخ‌هایش دسته‌ی چاقوی مردی در هرات

                                                  دکلمه این شعر را از اینجا بشنوید
در کانال تلگرام نیک‌شاد عضو شوید

کیمیاگر/ پائولوکوئیلو

داستان صوتی کیمیاگر نوشته پائولوکوئیلو به روایت محسن نامجو


این داستان رو از  اینجا بشنوید.